Spektakl kukiełkowy w wykonaniu - uczestników warsztatów teatralnych - uczniów VI L.O. w Krakowie, pod opieka merytoryczną Grzegorza Jurasa. 1 marca na scenie Staromiejskiego Centrum Kultury Młodzieży zobaczymy premierowy pokaz spektaklu, który następnie zostanie zaprezentowany podczas Międzynarodowego Festiwalu Sztuk Teatralnych w Języku Hiszpańskim w Warszawie.
Obsada: Amelia Wałęga, Patrycja Kołaj, Zuzanna Matura, Julia Kalita, Urszula Miłosz, Monika Adamczyk, Szymon Mazgaj, Damian Pelc, Ignacy Peczkis
Opracowanie wersji hiszpańskiej: Wiktor Manuel Madrid Navarro
Reżyseria i opracowanie wersji polskiej: Grzegorz Juras
Muzyka do spektaklu: Adam Niedzielin
Obsługa muzyczna i światło: Wojciech Fularz
godz. 17.00 - spektakl w języku hiszpańskim
godz. 18.00 - spektakl w języku polskim
TAK JEST NAPRAWDĘ
Ach, ileż mnie trudu kosztuje
miłością cię darzyć tak szczerą!
Przez tę miłość mnie boli powietrze
i serce,
i sombrero.
Któż to mi taki sprawił
tę wstążkę, co mnie dławi,
i cienką przędzę smutku
na tę chusteczkę białą?
Ach, ileż mnie trudu kosztuje
miłością cię darzyć tak stałą!
Federico García Lorca
(...) W obydwu sztukach napisanych dla teatru kukiełkowego w „Tragikomedii don Cristobala i panny Rosity " i w ,Szopce don Cristobala" pojawia się ta sama postać Cristobala nazywanego też Cristobitą. Popularność tej postaci, nicponia i nieokrzesanego drania wymachującego groźnie maczugą sprawiła, że od jego imienia zwykło się nazywać pewien rodzaj lalek z ciężkimi głowami zrobionym i z topolowego drewna, mówiących piskliwie -chrapliwym głosem -„cristob a li tos" lub „cristobicas".
Postać andaluzyjskiego don Cristobla uważana jest za „kuzyna galicyjskiego Bululu i szwagra ciotki Noriki z Kadyksu, brata Monsieur Guignola z Paryża i wuja don Arlekin a z Bergamo". Tradycja teatru lalek w Hiszpanii sięga najodleglejszych czasów i odgrywa po dziś dzień ważną rolę. Przypomnijmy tylko Cervantesa, który bodajże jak o jeden z pierwszych autorów docenił tę tradycję i wykorzystał w swojej twórczości, odsłaniając niezwykłe możliwości maleńkiej scenki z drewnianymi kukiełkami, z którymi autor - aktor i dyrektor teatru w jednej osobie może prowadzić dialog. Ten chwyt zastosowany w "Rogach pana Bagateli" i w „Szopce don Cristobala" i , Czarującej szewcowej" przez Garcię Lorcę - demaskuje skomplikowanie fikcji scenicznej. Widz staje się tu świadkiem niezwykłego wydarzenia, w którym lalkarz, autor i twórca kreowanego świata rozmawia ze stworzonymi przez siebie postaciami, a także z publicznością. Może interweniować w momentach szczególnego napięcia, zmienić bieg zdarzeń, zatrzymując je według własnego uznania.(...)
Urszula Aszyk, Program Teatru Polskiego, 1984