Dla artystki te prehistoryczne tematy są nie tylko pretekstem do spotkania z przeszłością, lecz także próbą dotknięcia tajemnicy sztuki, jej magii. Czy możemy dziś odpowiedzieć na pytania: jaka siła zmusiła jaskiniowego człowieka do chwycenia za zwęglone kości, krew i grudy ziemi , by zapełnić ściany jaskiń wizerunkami zwierząt, na które polowali i dzięki którym mogli zaspokoić głód? Czy była to chęć zadośćuczynienia tamtejszym wierzeniom? Czy może nagła iluminacja natchnienia, coś w rodzaju łaski? Czy raczej oddanie hołdu zwierzętom, podziw dla ich siły, zręczności i majestatu? Takie pytanie, zdaje się stawiać krakowska malarka. W każdym razie trzy cykle Marii Bieńkowskiej odpowiadają jakby trzem środkom wyrazu, jakich używał prehistoryczny artysta. Najstarszy to ryt, linia w postaci schematycznego konturu o zmiennej w grubości. Druga do plama barwna, wypełnienie rysunku najczęściej płaskie, o jednolitym natężeniu walorowym i jednakowym nasyceniu i wreszcie trzeci etap, gdy wnętrze konturu wypełnione zostało kilkoma plamami barwnymi oraz odkryto znaczenie waloru. Te środki wyrazu wyraźnie widać też w poszczególnych cyklach malarskich; od schematycznych uproszczeń poprowadzonych czerwoną linią, poprzez daleko posuniętą syntezę, aż do coraz większego realizmu, gdzie artystka skupia się na oddaniu ruchu i charakteru zwierząt oraz rozplanowaniu wielofigurowej kompozycji.

Maria Bieńkowska często i chętnie maluje swe obrazy seriami. Motywów szuka zwykle wśród zjawisk przyrody i szeroko rozumianej natury. Uwieczniała już w swych cyklach kozy, zorze polarne, kamieniołomy, żurawie, fiordom, bociany, mewy a nawet ważki. Tym razem znalazła inspirację u źródeł sztuki, gdy człowiek przekroczywszy granicę brutalnej egzystencji, skierował swój wysiłek ku duchowemu wymiarowi. Zapraszamy zatem serdecznie na ten frapujący, wieloaspektowy pokaz, na którym będziemy mogli skonfrontować swoje wrażenia o malarstwie naskalnym z wyobraźnią i intuicją współczesnej artystki.

Michał Baca

Niestety panująca pandemia i sanitarne obostrzenia nie pozwalają nam już po raz trzeci z rzędu zorganizować uroczystego wernisażu, by wraz z prezentacją prac poczuć atmosferę miejsca i móc zobaczyć na żywo dzieła. Wystawę można jednak obejrzeć wirtualnie na profilu FB SCKM lub na stronie SCKM-u.