Wystawa jest nie tylko prezentacją efektów – to przede wszystkim dokumentacja procesów. Każdy obiekt, animacja czy rysunek to ślad po dłuższej drodze: pomyśle, błędzie, zmianie koncepcji, adaptacji materiału. Prace powstające w pracowniach Piotra Przybyło oraz Sylwii Marszałek-Jeneralczyk są wynikiem nauki przez działanie, a także nieoczywistego połączenia dziecięcej wyobraźni z inżynieryjną precyzją. To, co dla dorosłych często wydaje się technologią wymagającą, dla dzieci staje się przestrzenią gry i intuicyjnej eksploracji. Jednak właśnie w tej eksploracji kryje się głęboka nauka – o czasie, o uważności, o tym, że zanim coś stanie się „gotowe”, trzeba pozwolić temu się zepsuć, rozpaść, przeformułować.

Wiek uczestników pracowni jest bardzo zróżnicowany, a to przekłada się na wielogłos tej wystawy. Obok abstrakcyjnych struktur znajdziemy tu figury inspirowane popkulturą, geometryczne bryły i organiczne formy lub coś, czego jeszcze nikt nie nazwał. W ramach zajęć nawiązała się również współpraca z pracownią ceramiki, która otworzyła pole do testowania hybrydowych metod – łączenia narzędzi projektowanych cyfrowo z materiałami naturalnymi, jak glina. Elementy tej współpracy – formy, wyciski oraz ceramiczne odbitki powstałe z użyciem wydruków 3D – dopełniają ekspozycję, pokazując, jak technologia może poszerzać język tradycyjnych technik.

aKUKU-RYDZA proponuje wspólne spojrzenie – na rejestrację ruchu ręki, na warstwy filamentu układane przez maszynę; na ten moment ciszy, kiedy młody autor obserwuje, jak coś, co było tylko myślą, właśnie zaczyna istnieć w przestrzeni.