Wybierane zagadnienia mają przybliżyć uczniom wiedzę o stylach i kierunkach w sztuce, ukazać szereg podejmowanych przez artystów wątków oraz rozszyfrować różnorodne sposoby wypowiedzi. Chodzi nam też o to, aby temat pozwalał nie tylko inspirować się twórczością wielkich poprzedników, ale by dziecko tworzyło swój osobisty komentarz do dzieł poprzedników, własną wizję, gdzie w sposób szczery, dowcipny, bez kompleksów może popuścić wodze fantazji, postawić na dynamikę, ruch i sugestywną deformację.

Tradycyjnie na wystawie najwięcej jest prac, dla których wzorem było malarstwo. W tym roku króluje postać infantki inspirowana twórczością Diego Velazqueza. Te trochę nieszczęśliwe hiszpańskie księżniczki, uwięzione w surowej etykiecie, skrępowane gorsetami i sukniami na żelaznych stelażach, w wykonaniu naszych uczniów mają nieodparty dziewczęcy wdzięk naznaczony współczesną popartowską estetyką. Mamy także rysunki barokowych amorków i przyprószoną śniegiem kratę prowadzącą do Kościoła na Skałce. Znakomicie prezentują się prace inspirowane kulturą sarmacką: wizerunki zawadiackich szlachciców w żupanach, portrety Stefana Batorego i Władysława IV, nadobnych dam i dostojników kościelnych. Trochę starsi próbowali zmierzyć się z dziełami flamandzkich, włoskich i niderlandzkich mistrzów. W martwych naturach wyczuwa się wanitatywną zadumę epoki, w portretowanych dostojnikach siłę i władczość, a w kobiecych wizerunkach czułość i próbę zatrzymania chwili. Jeśli te prace odsłaniają czasem niedostatki warsztatowe, to efekt nadrabiany jest młodzieńczym zapałem i świeżością spojrzenia. Nie mamy przy tym poczucia, że obrazy młodych mistrzów pociągały za sobą męki twórcze lub odstraszały nakładem pracy. I tak egzystencjalne niepokoje i lęki epoki baroku zostały zastąpione wdziękiem i radością tworzenia podszytą delikatnym humorem, gdzie nie ma miejsca na napuszoną pozę i udawaną powagę.

My dorośli o nabytej pewnej wiedzy i doświadczeniu, ale opleceni rutyną dnia codziennego patrzymy na ten dziecięcy świat - podparty, co warto podkreślić, świetną obserwacją - z zachwytem i niekłamanym zdumieniem. Ileż tutaj mnogości interpretacji, nieoczekiwanych skojarzeń, deformacji i środków ekspresji, więc zanim młodzi mistrzowie dorosną, rozważą trud swych poprzedników oraz zakreślą mety własnej twórczości, my teraz możemy zachwycić się ich widzeniem świata, ich prawdą o sztuce. Zaś ten skromny folder oraz relacja na internetowej stronie naszej placówki niech będą próbą ocalenia tej wystawy od zapomnienia.

Michał Baca