Vive la France - wystawa

Wystawa pod wspólnym, przewodnim tytułem prezentowana na koniec semestru to w naszej placówce trwała praktyka. W tym roku wybór padł na kulturę i sztukę Francji. Naszą intencją zawsze jest to, aby pokazać możliwie szeroko tło historyczne, przedstawić typowy krajobraz, zabytki kultury i uwypuklić osiągnięcia na polu malarstwa. Oczywiście nie sposób pokazać wszystkiego na jednej wystawie, bo historia, kultura i sztuka tego kraju są wyjątkowo bogate i różnorodne.

Muszę tutaj uchylić rąbka tajemnicy, iż my nauczyciele nie rozdzielamy wcześniej między sobą tematów i nie umawiamy się, kto z nas dany wątek lub temat podejmie, zostawiając sobie wolny wybór i zdając się tym samym na przypadek. Ale tak zawsze jakoś wychodzi, że treści nie tylko nie powtarzają się, ale układają się w różnorodną mozaikę. Możemy zatem w tym roku podziwiać wizerunki sławnych francuskich władców, polityków, gwiazdy estrady i filmu. Starsi uczestnicy zajęć zanurzyli się we francuskie piśmiennictwo, projektując okładki i ilustracje do słynnych powieści, zaś młodsi zmierzyli się z zabytkami architektury i panorami miast. Nie mogło zabraknąć na naszej wystawie odniesień do malarstwa, tym razem do obrazów impresjonistów, fowistów i kubistów; powstała też czarowna seria prac według Celnika Rousseau. Ta inspiracja malarską twórczością wielkich mistrzów to zawsze sól naszych wystaw. Malowane z pietyzmem i czułością obrazy są nie tylko próbą wniknięcia w ducha dawnej epoki, ale kreowaniem osobistego komentarza do dzieł wielkich poprzedników. Ten komentarz bywa czasem naiwny, czasem dobrotliwy, czasem pełen czułości, często dowcipny lub przekorny, ale zawsze szczery i nigdy obojętny. Najmłodsi bez kompleksów popuszczają wodze fantazji, stawiając często na dynamikę, ruch i sugestywną deformację, łącząc przy pracy łączą warsztatowe zmagania z improwizacją oraz wiedzę nabytą z malarskim instynktem.

Narzuca się oczywiście pytanie: czy najmłodsi potrafili oddać ducha tego kraju, czy prace nie są zbyt powierzchowne, czy uczniowie nie zrywają przypadkiem najpiękniejszych kwiatów z barwnego kobierca Francji? Na pewno w jakimś stopniu tak jest. Jednak chodzi nam głównie o pobudzenie zainteresowań, ciekawość świata i otwarcie się na inne kultury. Trzeba takie wystawy traktować jak ziarno rzucane w glebę i mieć nadzieję, że dyskretnie i taktownie inspirowana osobowość dziecka zaowocuje w przyszłości nową jakością. Na tej wystawie znamiona wyrobienia gustu i plastycznego talentu już wyraźnie widać.

Michał Baca